Το 1972 ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου συνέγραψε την δικιά του εφαρμοσμένη ανάλυση για τον κόσμο, στο βιβλίο του ‘’Πατερναλιστικός Καπιταλισμός’’. Σύμφωνα με την θεώρηση του η τεχνολογία έχει τοποθετήσει την εξουσία στα χέρια των μάνατζερ, και η μεγάλη πολύ-εθνική πια επιχείρηση προσπαθεί ουσιαστικά να σβήσει την αγορά για να μειώσει το ρίσκο της – είτε αγοράζοντας τους προμηθευτές, είτε μέσο καρτέλ για να ελέγξουν την τελική τιμή του προϊόντος, είτε ελέγχοντας την πρώτη ύλη στις υπανάπτυκτες χώρες μέσα από στρατιωτικά καθεστώτα. Το σύστημα λειτουργεί με τον ιδιωτικοποιημένο προγραμματισμό, που προωθείται όχι προς το συμφέρον του καταναλωτή αλλά προς το συμφέρον του συστήματος.
Σε αυτές τις απόψεις
στήριξε την κυβέρνηση της χώρας, από το 1981 που ανέλαβε, με μέτρα κοινωνικοποίησης ελληνικών επιχειρήσεων
και τη δημιουργία συνδικαλιστικού κινήματος,
κόντρα στις ευρωπαϊκές συνθήκες και εξελίξεις εκείνης της περιόδου.
Οι πολιτικές αυτές
όμως, παρά το φαινομενικό φιλολαϊκό χαρακτήρα τους, υπονόμευαν αργά και σταθερά
την ελληνική οικονομία και σε τελευταία ανάλυση το μακροπρόθεσμο επίπεδο ευημερίας
του λαού. Από επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, η ανεργία από 2,7% το
1980, έφτασε το 7,8% το 1985. Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών από 0,6% το
1980, έφτασε το -4,5% το 1985 και το χρέος της γενικής κυβέρνησης από 28,6% το
1980, έφτασε το 54,7% το 1985.
Με αυτά και αυτά,
το 1985 η Ελλάδα έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, έχοντας δύο επιλογές. Ή να οδηγηθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ή να προστρέξει
στη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ο αείμνηστος Ανδρέας προτίμησε
τον δεύτερο δρόμο και έτσι τον Δεκέμβριο του 1985, η Ελλάδα πήρε από την Ε.Κ. δάνειο
1,75 δις δολαρίων, δεσμευόμενη να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα
οικονομικής ανάκαμψης.
Ήδη δηλαδή, από το 1985 είχαμε δεσμευτεί να υλοποιήσουμε πολλές από
τις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο σημερινό μνημόνιο, οι οποίες δεν έγιναν
ποτέ. Και η ζωή μας συνεχίζεται ….
