Ένα από τα αξιοπαρατήρητα αυτών των εκλογών, ήταν η εμφάνιση στο πλευρό ενός υποψηφίου ενός τύπου, ο οποίος γρήγορα πήρε τον χαρακτηρισμό ''ο ηθοποιός'' και ''ο από τα αζήτητα''. Κανείς δεν κατάλαβε στην αρχή από που προήλθε, για ποιόν λόγο και έναντι ποιου αντιτίμου. Στην πορεία βέβαια όλα αυτά ξεδιπλώθηκαν, αλλά ο ''αζήτητος'' είχε κατσικωθεί πλέον για τα καλά στον υποψήφιο και τον περίγυρο του.
Τα προβλήματα που δημιούργησε στον υποψήφιο (που τον προσέλαβε) και τα βασικά του στελέχη ήταν τόσα πολλά και τέτοια, που κάποιοι νόμιζαν, είτε ότι ο υποψήφιος ήθελε να χάσει για να αποχωρήσει ευπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά, είτε ότι ο ''αζήτητος'', λειτουργούσε για λογαριασμό κάποιου αντιπάλου !
Από την αρχή βέβαια, φρόντισε να αφήσει όλη την ''από πίσω'' δουλειά του, να την κάνουν οι γνωστοί ''λαντζέρηδες''. Ο ''αζήτητος'' το έπαιζε επιτελικός, λομπίστας, ειδικός επί δημοσκοπικών αναλύσεων και επί στρατηγικών σχεδιασμών !!
Τώρα, με ποιες γνώσεις και εμπειρίες, μόνο αυτός και η ψυχή του το ξέρει. Κατόρθωσε πάντως να το πουλήσει πολύ καλά, γεγονός που του δίνει το δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται σαν, πάρα πολύ καλός πωλητής.
Βέβαια, κάποιοι γνωστοί του ''αζήτητου'' που τον ήξεραν από παλιά, φώναζαν και ξεφώνιζαν στον υποψήφιο για αυτόν, αλλά ο υποψήφιος δεν καταλάβαινε τίποτα. Στελέχη του, συνεργάτες του, φιλικά του πρόσωπα, έρχονταν συνέχεια σε δύσκολη θέση για τον ''αζήτητο'', αλλά πάλι τίποτα ο υποψήφιος. Τέτοια μεγάλη αγάπη....
Και ήρθε το βράδυ επιλογής υποψηφίων. Ο εργοδότης - υποψήφιος έχασε παταγωδώς και ο ''αζήτητος'' διεκδίκησε για τον εαυτό του το μικρότερο μερίδιο ευθύνης. ''Οι πολιτικές συγκυρίες ..'', ''Εγώ τα έλεγε, αλλά δεν με άκουγαν ...'', ''Μόνος μου πάλευα με τα θεριά, δεν είχα καμιά βοήθεια...'', ''Οι άλλοι, μας κορόιδεψαν ...'', κ.λ.π. ήταν οι αιτιάσεις που προέβαλε για να δικαιολογήσει την ανεπάρκεια και την αποτυχία του. Στο τέλος της βραδιάς, ο ''αζήτητος'' χαιρέτησε ευγενικά με ένα ''Κύριοι, χάρηκα για την συνεργασία μας ...'' και άνοιξε πρώτος την πόρτα της εξόδου.
Οι ''λαντζέρηδες'' που σήκωσαν πάνω τους όλη την δουλειά, συνοδευόμενη από την απαξίωση του υποψήφιου, αγόγγυστα (όχι από ανάγκη, υποχρέωση ή μεμψιμοιρία, αλλά από μια μικτή αίσθηση ηθικής και επαγγελματισμού), κοιτάχθηκαν στα μάτια και δεν μίλησαν. Δέχθηκαν σιωπηλοί την αποτυχία του υποψήφιου και του ''αζήτητου'' , αποδεχόμενοι και αυτοί ένα μερίδιο ευθύνης, που δεν τους άξιζε και δεν τους αναλογούσε.
Και η ζωή συνεχίζεται ....
(* Μια μικρή ιστορία, για την Ιστορία. Στοιχεία άμεσα διαθέσιμα, εάν απαιτηθούν.)
Τα προβλήματα που δημιούργησε στον υποψήφιο (που τον προσέλαβε) και τα βασικά του στελέχη ήταν τόσα πολλά και τέτοια, που κάποιοι νόμιζαν, είτε ότι ο υποψήφιος ήθελε να χάσει για να αποχωρήσει ευπρεπώς και με το κεφάλι ψηλά, είτε ότι ο ''αζήτητος'', λειτουργούσε για λογαριασμό κάποιου αντιπάλου !
Από την αρχή βέβαια, φρόντισε να αφήσει όλη την ''από πίσω'' δουλειά του, να την κάνουν οι γνωστοί ''λαντζέρηδες''. Ο ''αζήτητος'' το έπαιζε επιτελικός, λομπίστας, ειδικός επί δημοσκοπικών αναλύσεων και επί στρατηγικών σχεδιασμών !!
Τώρα, με ποιες γνώσεις και εμπειρίες, μόνο αυτός και η ψυχή του το ξέρει. Κατόρθωσε πάντως να το πουλήσει πολύ καλά, γεγονός που του δίνει το δικαίωμα να αυτοχαρακτηρίζεται σαν, πάρα πολύ καλός πωλητής.
Βέβαια, κάποιοι γνωστοί του ''αζήτητου'' που τον ήξεραν από παλιά, φώναζαν και ξεφώνιζαν στον υποψήφιο για αυτόν, αλλά ο υποψήφιος δεν καταλάβαινε τίποτα. Στελέχη του, συνεργάτες του, φιλικά του πρόσωπα, έρχονταν συνέχεια σε δύσκολη θέση για τον ''αζήτητο'', αλλά πάλι τίποτα ο υποψήφιος. Τέτοια μεγάλη αγάπη....
Και ήρθε το βράδυ επιλογής υποψηφίων. Ο εργοδότης - υποψήφιος έχασε παταγωδώς και ο ''αζήτητος'' διεκδίκησε για τον εαυτό του το μικρότερο μερίδιο ευθύνης. ''Οι πολιτικές συγκυρίες ..'', ''Εγώ τα έλεγε, αλλά δεν με άκουγαν ...'', ''Μόνος μου πάλευα με τα θεριά, δεν είχα καμιά βοήθεια...'', ''Οι άλλοι, μας κορόιδεψαν ...'', κ.λ.π. ήταν οι αιτιάσεις που προέβαλε για να δικαιολογήσει την ανεπάρκεια και την αποτυχία του. Στο τέλος της βραδιάς, ο ''αζήτητος'' χαιρέτησε ευγενικά με ένα ''Κύριοι, χάρηκα για την συνεργασία μας ...'' και άνοιξε πρώτος την πόρτα της εξόδου.
Οι ''λαντζέρηδες'' που σήκωσαν πάνω τους όλη την δουλειά, συνοδευόμενη από την απαξίωση του υποψήφιου, αγόγγυστα (όχι από ανάγκη, υποχρέωση ή μεμψιμοιρία, αλλά από μια μικτή αίσθηση ηθικής και επαγγελματισμού), κοιτάχθηκαν στα μάτια και δεν μίλησαν. Δέχθηκαν σιωπηλοί την αποτυχία του υποψήφιου και του ''αζήτητου'' , αποδεχόμενοι και αυτοί ένα μερίδιο ευθύνης, που δεν τους άξιζε και δεν τους αναλογούσε.
Και η ζωή συνεχίζεται ....
(* Μια μικρή ιστορία, για την Ιστορία. Στοιχεία άμεσα διαθέσιμα, εάν απαιτηθούν.)
